कविता

शिवनाथ अशोक तक्ते आश्वीकर
काय फरक पडतो तुझ्या जाण्यानं?
काय फरक पडतो तुझ्या जाण्यानं?
खूप फरक पडतो,
माझ्या येण्याचं, स्थिरावण्याचं अन समावण्याचं
तूच तर बघितलंस!
अजूनही तेथेच रुतून बसलेला असतो
माझ्याच दुरावस्थेच्या शिक्षणक्षेत्री...
तू पाहिलंस मला अगदी तेव्हाच,
जेव्हा होती मला नितांत गरज नकारात्म कोषातून,
उचलंस तसंच, अन बसवलंस तू मला
जिथं मला मिळू शकला असता मोकळा श्वास, मोकळं आकाश आणि
स्वप्नांनी खच्च भरलेला भवताल...
काय फरक पडतो तुझ्या जाण्यानं?
खूप फरक पडतो,
अधोरेखित झालोच नसतो, नसतोच राहिलो उभा
मी माझ्या पायांवर दोन्ही,
अगदी बोट पकडून चालतं केलंस मला,
आणि दाखविल्यात खाच खळगा,
तू स्वतः त्यात उतरून...
सावरलंस मला जीवनाच्या प्रत्येक थांब्यावर,
स्वतः ही सावरतोच आहे,
पडक्या भीती बांधून, चिखल-गाळ काढून
पण शेवटी तूही एक माणूसच!
हुबेहूब माणूस, जो असायचा सतत भूमिकेत
दुसऱ्यांना सुखावण्याच्या,
कधी वेळ प्रसंगी खोटं बोलून,
कधी फेक कॉल,
तर कधी वेळ मारून...
काय फरक पडतो तुझ्या जाण्यानं?
खूप फरक पडतो,
मी तुझ्या प्लॅनिंग नुसार बहरलो, फुललो, फळलो
पण नेमका विसरलो जवाहिऱ्याला
नेमक्या त्या क्षणी जेव्हा पडत होता
पाऊस रानभर आणि कोसळत होता तुही
आतून फाटून तुटून गेलेल्या
पतंगासारखा ...
वडीलकीच्या तळमळीनं ज्या हातांनी सावरलं
मला, ते हात मात्र रिकामेच राहिलेत अनामिक प्रतीक्षेत...
अजूनही सतत असतोस अवती भोवती,
माझ्या तळघरात, लपवून ठेवतो मीही
त्या आठवणी... खोटं बोलण्याच्या, सायकल मारत
सिनेमे पाहायला जाण्याच्या, आणि अजूनही तू मला खरं खरं ओळखण्याच्या,
मी खोटं खोटं समजावण्याच्या,
चेहऱ्यावर हसू टिकवण्याचा आठवणी,
शेवटी तुही एक माणूसच!
हाडा मांसाचा, त्रासाचा आणि
पाठीवर हात ठेवण्याच्या प्रयासाचा!
अन स्वतः साठी सावध राहण्याच्या काळात,
जाणून बुजून राहिलास बेसावध,
जणू तुला माहितच होतं,
तुझं अनिर्णित भवितव्य...
काय फरक पडतो तुझ्या जाण्यानं?
(C) शिवनाथ अशोक तक्ते