तीर्थरूप... अर्करूप!
मानेचं हाड बाक आल्यानं
अधिकच वाकलेलं
रठ झालेलं,
शेवटाला माखलं
तुपाने गावरान...
गालाचे हाड वर आल्यानं
नाकाचा शेंडा अधिकच तरतरीत,
पण तरीही
आखीव रेखीवपणा शाबूत
तंतोतंत!
खोल गेलेल्या आवाजातील
जरब, क्षीण होत गेल्याची नोंद कोरलेली
मनपटलावर कायमचीच.
नंतरच्या बऱ्याच रात्री आणि
दिवसाही
ठसकलेला संथ आवाज
कानात घुमल्याचा भास होऊन गलबलून
आलं. वेडात निघालो त्यापायी.
थापी, रंधा, नैल्या, वळंब्यात
कासावीस गुतलेला जीव,
त्याची घालमेल खूपदा बोलून
दाखवलेली.
उभी जिंदगानी अगदी दोरीतलं जगणं,
'बांधकामात गहूभर देखील दोष असून चालत नाही'
ही त्यांच्यातील कारागिराची शिस्त
जणू पालुपदच!
शेवटून दुसऱ्या रात्रीचं अजब वागणं
थोर मनात साठवणं तसं मुश्किलच.
कधी नव्हे ती
चहा सोबत खाल्लेली बिस्किटं
दिलासा देणारी ठरावीत इतकं
आशादायी चित्र रात्री सोबतच
गडद होत गेलेलं...
कोणती शपथ देत असेल त्याच्यासह
त्याच्या आतील
हॅम्लेटला स्वतःच्या बापाच्या आतील
हॅम्लेटच्या बापाचं भूत?
स्मरणांचं यथार्थ लिंपन
अवघ्या आयुष्याभोवतीच घातलेलं
अभावाच्या परिपक्वतेनं:
माणसाचं निरंतर 'पेटणं' हे
विझण्यासाठीच.
■ शिवनाथ अशोक तक्ते आश्वीकर
