#प्रा_नानासाहेब_गुंजाळ
यांस:
एक तुला पाठवितो कविता
त्या कवितेचे सोने कर तू
तुझा सुखी सहवास मिळू दे
एक होऊ दे शब्द तराने
हात तिचा धर घट्ट पकडूनी
अजून जरा ती अल्लड आहे
तार सप्तकातून घुमू दे
साज स्वरांनी कवितेचे घन
मध्य आळवून प्रदीर्घ संयत
फुलव तिचे असणे आशयघन
खोल तुझ्या खर्जात खुलू दे
कवि - कवितेचे एकाकीपण!
© *शिवनाथ अशोक तक्ते आश्वीकर*
गाली खुदकन हसते तेव्हा
नितांत सुंदर दिसते कविता
स्वप्न पडावे भल्या पहाटे
तशी सुखावून जाते कविता
आयुष्याच्या कातरवेळी
स्वप्नांतून सावरते कविता
दुःखाने जो गहिवर येतो
त्या अश्रूंत मिसळते कविता
कड्या-कपारीतुन विलगल्या
कळपांतुनि हंबरते कविता
डोळ्यांमधुनि ओघळणाऱ्या
ताऱ्यांपरी लखलखते कविता
चिंच, आवळा अन बोरांना
आठवता आंबटते कविता
गंधित करतो जीव मोगरा
त्याहूनही मोहरते कविता
दाटून येता अभ्र अकाली
बीजलीसम लखलखते कविता
रानामधल्या मोरपिसांनी
वाऱ्यावर भिरभिरते कविता
रात रात भर जागून नंतर
पहाटता जन्मते कविता
डोळ्यांखाली अर्धवर्तुळे
जमती तेव्हा कळते कविता
भूलथापांना भुलते कविता?
अनुतापांना छळते कविता?
कुशल, प्रशिक्षित तरी उपेक्षित
अर्धपगारी, वेठबिगारी,
वांझ बौध्दिके झोडीत बसता,
अजिबात ना रमते कविता,
प्रश्नांना त्या भिडते कविता,
किंचित ना डगमगते कविता,
फाशीचेही दोर कापुनी
मुक्तपणाने जगते कविता.
छंद, बंध ना वृत्त-व्यंजने
त्यात अडकता घडते कविता
जीव जडावा आयुष्यावर
तशी अनामिक जुळते कविता
हिशोब मांडून, अबीर सांडून
सुखावून धडधडते कविता
आयुष्यातील सार्थकतेने
डोळे मिटुनी सरते कविता
©शिवनाथ अशोक तक्ते आश्वीकर
