कवित्व !

कवित्व हे कोशातील दोषांचे देखणे अस्तित्त्व शोधण्याचे परिमाण आहे. सौंदर्य आणि देहबोली यांच्या दरम्यान जन्माला येते ती सहवेदना. विश्वास ठेवायला तसूभरही जागा पुरेशी. परंतू जागोजागी अविश्वासी समित्यांचे पुनरुत्थान होत आहे. सुखाच्या खातर सारखी टोचणी सहन करतो आपण. आपल्या अस्तित्वाचे संवेदन बेचव आणि तापदायक आहे का? कोशातील माणसे जोशात येऊन मानगुटीवर बसणाऱ्या करुणांचे शोष सादर करतील ? बेढब आस्वादकतेचा निचरा होण्यास सुरुवात झाल्याची हीच ती नीच वेळ. पेलवत नसलेले असंख्य संदर्भ तळाला साचलेल्या गाळात अगदी गालातल्या गालात हसल्यागत फसले आहेत. निवृत्तीचा पेहराव हा विधिवत करावयाच्या अस्मादिक कृतींचा बाह्यनुवर्ती आवेग आहे.